کتابفروشی هِرمِس که از هفته‌ی پیش، ناگهانی پلمب شده بود، پس از پیگیری‌های بسیار، فَک پلمب شد و دیروز کار خود را از سر گرفت. واقعاً، جای بسی تأسف است که از آغاز چنین اتفاقی رخ داد. تأسف بیشتر از آنست که کتابفروشی در شرایطی پلمب شد که همزمان خبر «پایتخت کتاب» شدنِ اسلام‌آباد به گوش من رسیده بود. به‌راستی چرا چنین شد؟ آیا خطا از جانب شهرداری بود یا قصور مالک در قبالِ شهرداری که کار به آنجا رساند؟ شاید هم بدبیاریِ من بود که این‌وسط گُل کرد. من بر این باورم، خیر. نه شهرداری مقصّر بود.
نه مالک کوتاهی کرده بود و نه من، بدبیار هستم. آری، خانه از پای‌بست ویران است. خطای شهرداری و کوتاهی مالک، معلول‌هایِ واپس‌ماندگیِ ذهنی و فرهنگی ماست که باید ریشه‌اش را درازنای تاریخ جُست. ما همیشه در گرداب معلول‌ها چنگ زده‌ایم و علت‌ها را رها کرده‌ایم. در حالی از بی‌فرهنگی جامعه‌مان می‌نالیم و زبان به انتقاد از آن تیز می‌کنیم که خود آن‌وسط یکی از بازیگرانیم. زمانی که کتاب، این عالی‌‌ترین دستاورد بشر، جایگاهِ شایسته و بایسته‌ی خود را نزد جامعه از دست می‌دهد، به دور از انتظار نیست که در شهری صدهزار نفری، تنها یک کتابفروشی عمومی فعّال باشد و آنهم پلمب شود! شاید اگر شهرداری به جد، دغدغه‌ی امور فرهنگی شهر را می‌داشت، از یک‌سو که راه قانونیِ وصولِ طلب خود را از مالک پیدا می‌کرد، از دیگر سو، می‌توانست کتابفروشی را پلمب نکند.
امّا چنین نکرد و نشد. صادقانه عرض می‌کنم، اگر کارم غیر از کتاب، کار دیگری می‌بود، هرگز که این‌همه پیگیری کنم و پای رسانه‌ها را به میان بکشانم، امّا باور قلبی‌ام به مقدّس‌بودنِ نقش کتاب و نماد دانایی و آگاهی بودنش، برآنم داشت که برای بازگشاییِ کتابفروشی مُجّدانه تلاش کنم.
کسانِ بسیاری پیگیر کار کتابفروشی شدند؛ خبرگذاری‌های محلی و استانی که ماجرا را نشر دادند، تمامی اهل ادب و فرهنگ که مثل همیشه یاریِ گرمشان پشتم بود، برخی مسئولین گرامی و از آن میان، جناب دادستان محترم که پیگیر کار اینجانب شدند. صمیمانه، قدردان همگی هستم. امیدوارم که دیگر چنین نشود. به‌راستی که کار فرهنگی، هیچ شباهتی با عکس سلفی‌گرفتن ندارد و نمی‌شود با آن ژست گرفت و عکس انداخت. برای هر کسی کار فرهنگی تا دغدغه‌ای شخصی و درونی نشود، هر چه کند، آب در هاون کوبیدن است، و هر چه گوید، یاوه‌ای بیش نیست.
.
با احترام ــ محمّد خسروی، کتاب هِرمِس ــ ۱۸ اسفندماه ۱۳۹۶
