نوشتن درباره‌ی مرگ جدا از نصایح و مواعظ معمول امری دشوار است. غیری‌ات و بیگانگی‌ای که در دل مرگ نهفته است علیرغم همراهمی همیشگی‌اش با ما تکان‌دهنده و هول‌آور است. مرگ مهرداد محمدی نیز به همین اندازه ناباورانه و تکان‌دهنده بود. شاعری که روز ۲۶ اسفندماه ۹۷ همراه بارانی صبحگاهی با حضور بسیاری از شاعران و اهالی قلم، در آرام ستان روستای سراب ایوان غرب به خاک سپرده شد.
مهرداد محمدی متولد ۱۳۵۲ در خانواده‌ای هنرپرور، ازجمله شاعران دهه هفتاد شعر ایوان غرب است که در آن روزها علیرغم سن کم، با قلمی پرشور و اشتیاقی کم‌نظیر گام به وادی ادبیات نهاد. احساس سرشار، طبع روان و ذهنیتی پویا از ویژگی‌های برجسته آثار اوست. همین امر موجب انتخاب او به‌عنوان شاعر جوان برگزیده کنگره شب‌های شهریور در اوایل دهه هشتاد خورشیدی شد. بیشتر آثار این شاعر را شعرهای سپید و غزلیات او به زبان فارسی تشکیل می‌دهد که نخستین مجموعه‌ی آن بانام «وقتی تو نباشی» ۱۳۷۹ توسط نشر دارینوش روانه‌ی قفسه‌ی کتابخانه‌ها شد و کتاب دیگرش نیز با عنوان «دیدار زنی که نیمه من بود» بهار امسال (۹۷) منتشر گردید.
مهرداد در کنار آثاری که به زبان فارسی نگاشته است آثاری نیز به زبان مادری (کوردی) دارد که عمدتاً در قالب دوبیتی بوده و گاه برخی از آن‌ها را در محافل ادبی و فضای مجازی منتشر می‌ساخت. به باور نگارنده اگر مرگ به او مجال دیگری برای نوشتن می‌داد، چه‌بسا باتجربه ورزی بیشتر در زبان کوردی می‌توانست منها خلق آثار بسیار خوبی نیز در این زمینه باشد.
در کنار شعرها، صدای این شاعر مهربان و دردآشنا نیز بسیار گرم و گیرا و صمیمی بود. صدایی که او را به یکی از گویندگان موفق رادیو ورزش تبدیل کرد و به گفته‌ی بسیاری از کارشناسان این حوزه، حضور او در این رادیو و نویسندگی و اجرای برنامه‌هایی که به عهده داشت – بارنگ و بویی خلاقانه و ادبی- فضایی متفاوت به رادیو ورزش بخشیده بود.
صحبت در مورد ابعاد مختلف شخصیت هنری و ادبی مهرداد محمدی بی‌شک نیازمند مجالی مفصل است. بااین‌حال ضمن تسلیت مجدد به جامعه ادبیات و هنر، امیدوارم که در ماه‌های آتی با تلاش دوستان او به‌ویژه در انجمن شعر و ادب ایوان، مراسم یادبودی درخور جایگاه هنری و ادبی این شاعر فقید برگزار گردد.
.
ارتباط بین جسمها فناپذیره،،ولی ارتباط بی روح ها فناناپذیر،،چ بسا هنر زمینه ایست برای گردهمایی ارتباطات فراجسمانس