«کردستان موکریانی» بانوی نویسنده کُرد، یکی از ۳۰ نفر مفاخر تجلیل شده در کنگره «مشاهیر کُرد»، این کنگره را یک اقدام تاریخی خواند.
«کردستان موکریانی» در هولیر (اربیل) پایتخت کردستان در عراق فدرال چشم به جهان گشود و مراحل تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه را در همان شهر به پایان رسانده است، بعد از اتمام کارشناسی زبان و ادبیات کُردی در بغداد، جهت ادامه تحصیل در مقطع دکترا به مسکو (انیستیتو شرق شناسی) رفته و در سال ۱۹۹۷ میلادی موفق به اخذ مدرک دکترا در رشته فیلولوژی گردیده و در همان سال به موطن خویش بازگشت و در دانشگاه های سلیمانیه مشغول به فعالیت و تدریس می شود.
وی از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ به شهر بغداد رفته و در نشر فرهنگ و هنر کُردی زیر نظر وزارت فرهنگ به فعالیت خود ادامه می دهد. «کردستان موکریانی» سال ۱۹۹۱ میلادی به هلند سفر کرده و در مقام سر ویراستار در کانون ترجمه مشغول به فعالیت می شود. در سال ۱۹۹۹ در نشر آراس هولیر (اربیل) سرپرستی بازنویسی و نشر دوباره فرهنگ کردستان را به عهده می گیرد، او در سال ۲۰۰۰ به عنوان عضوی فعال در مجمع «زانیاران کورد» (اندیشمندان کُرد) به خدمت خود ادامه داد.
او که تنها بانو در میان مشاهیر حاضر در این کنگره بود با مثبت ارزیابی کردن کنگره «مشاهیر کُرد» می گوید: کنگره، کنگره خوبی بود زیرا برای اولین بار در یکی از شهرهای مراکز روشنفکری یعنی سنندج برگزار شد و اقدام به گرد آوردن جمعی از نامداران، مشاهیر و مفاخر کُرد، کرد که این کار خود به خود یک اقدام بی سابقه است.
هر چند این نویسنده و زبان شناس کُرد، دید مثبتی نسبت به برگزاری این کنگره داشت اما برای بهبود آن نیز پیشنهاداتی دارد، او می گوید: با اینکه این کنگره، خوب بود اما به نظر من باید ابعاد را از هم جدا کنند یعنی رشته هایی که افراد مفاخر و مشاهیر در آن تخصص دارند جدا شوند به این صورت که هنرمندان جدا تجلیل شوند، نویسندگان جدا و موسیقیدانان هم جدا.
او درباره کتاب جدیدش در مورد «قباد جلیل زاده»، (شاعر کُرد) می گوید: در این کتاب ۴۸ صفحه ای نوشته ام که نگاه «جلی زاده» به زن چیست، چگونه نگاهی دارد، زن را چگونه توصیف می کند و چگونه می بیند.
وی در ادامه نگاهش به زنان را این گونه تشریح می کند: زن امروز مانند زن دیروز نیست پا به پای مردان کار می کنند، از خانه بیرون می روند در صورتی که قبلاً اجازه خروج از خانه را نداشتند و سواد و معلومات نداشتند اما امروزه زنان ما توانمند هستند.
او در پاسخ به سوالی مبنی بر چرایی عدم وجود یک زبان معیار در بین کُردنشینان می گوید: هر زبانی برای خود یک زبان معیار دارد به این صورت که در سرتاسر کشور بر اساس آن زبان، نوشتار صورت بگیرد اما ما این زبان معیار را نداریم که سایر لهجه ها به دورش جمع شوند این امکان در کشوری همچون ایران صورت گرفته است که تمام لهجه ها به دور زبان معیار فارسی جمع شده اند چون دولت دارند در حالی که کُردها چون یک دولت رسمی ندارند لذا نمی توانند یک زبان معیار داشته باشند.
.
.
گفت و گو از ظریفه احمدی
منبع : فراتاب
