شعر نوشعر کلاسیک
پارچە شێعرێگ لە ئاکو جەلیلیان یهكێ بۊ (ك هێمان ههسهێ) یهكێ نهۊ (ك ناوێگ لێ نهمهنێیه) یه سهرهتاێ ههر مهتهڵێـگه (له رووژههڵات تیهم، وهرهو رووژئاوا چم) یه سهر و بنْ قسیهێ سهرهوردهیلْ مهتهڵهیله. لهو شهوه ك خهو دیم پهروانهێگ له سهر كهلاكێـگ باڵهوازی كرد؛ ههر ئێوارگان مرم و بهیانان زینێیهو بووم نیهتوام بخهفم های دۊیهتْ رووژههڵاتی!! نه سووربۆن سووری سهر گوونات له هۊرم برد و نه ورسای وهرهسهێ كهوكهوی چهوهیلد هات ئیفڵیش وه دۊیهفلی سهر ئهڕا داڵاهووێ دهرۊند چهمان شانزهلیزه شانزه ساڵ پیرم كرد له رووژئاواترین شهونێیهمهگاێ دنیاوا راد نۊسم. های دۊیهتْ رووژههڵاتی!! ئهگهر خودایش چهنه ت دووس بێیاشتام، گیچهڵێگ نێیاشتم لێره خودا سایه نهێرێ و سێوهرْ تنیش سێویاێیه گیفانم پڕه له هۊچ و دڵم پڕه له بهژن و باڵات ههناێ هۊرد كهم؛ سهرپهرتۊ بهردینْ ئی ئاسمانه خوناو كهێد و ههناێ ناود بهم؛ شهراو له دهمم وارێد خهمْ ئهبروو، خهمْ ئابڕۊ له هۊرم بهێد ها هۊرد: (دهسماڵێ پڕ كهم له ههنار و بهێ – جڵهوكیشێدم تا وه ملیهنهێ ) هزار ملهێ مافهته لێ داێ بڕیم م چووڵ بڕیم و شار وه جی هیشتم و ت شار بڕید و ژیار ئهوجی هیشتی ئیسه كی شاواز كیشده؟ پووڕێ مانگ و هسارهیل جڵهوشاهی راد بژهنن: – شاواز شاوازْ دۊیهتْ رووژههڵاتی؛ ههواخواێ نهمرێ (ئـ.ا.ك.ۆ) – های دۊیهتْ رووژههڵاتی!! دی له ئاو و ئاوینه رخم چوو؛ ئمڕوو له هۊرد بمینێ گاهس ههر ئی رووژه، رووژْ بهخت و جهختْ ت بوو ت هاو رازْ شلێر و شیلان و شهوبووی و م هاو رهگهزْ دهرد و سهرد و بهردم ت سووماره له زێد و زیلان و زهلان دیری و سێوانێگ له برمهههڵاڵه و م: پرۊسنهكێگم ك له زاكان وهفر و سایهقه هاتمه سێوانهگهم سێوهێ تهنیا دارهگهێ سێویاێ له خهمه وهڵام؛ … دڵنیام له وههار بانان هزار سێوانْ دارهڕا كریاێ دێرم.
پارچە شعرێگ لە نەمر عەباس کەمەندی
پێم ئهڵێن فهرمووته شێتم ئهی به قوربان ئهو دهمه
باسی شێـتیم تا قیامهت گهر بكهی هێشــتا كهمه
نهك ئهتۆ عالهم بزانــێ شـــێت و ســهرگـــــهردانتم
شێته گیان عاشـــق چ باكـــێكی له لۆمهی عالهمه
یان ئهوهی بیســـــتومه وا حاشا له ناسینم ئهكهی
ئهو كهلامــــــهت دڵتـــهزێنــــه ئهوپهڕی دهردو خهمه
وا مه فــــهرموو چــــاوهكانم كــهس نیه ئاگای نهبێ
حـــــافزی ڕۆحــــی پهپوله نوری لهرزانــــــی شهمه