تمامِ تخت ،خوابِ تورامی بیند
ازنازتاناله
ازجیغ تادستی برای هیس
جان می گیردازحیاتِ یحیی
صدای خاموشِ “تو”
خوابت برده
میانِ دسیسه های زنانِ حرمسرای ناصری
بو میکشم
انفیه ازخاکِ افغان
موم می کندچیزی شبیه رام
دلِ زنی شاید
در
داستان خلیفه واعرابی را
بارها
و
-وجب الشکرعلینامادعی لله داع-
ازپسِ تحریرِ”ام کلثوم”
مرابه رقص می خواند
بارها
-دامن افشانده ام-
گذرمی کنی
ازخنجروخون
ازرگ تاریشه
حتی
ازتاریخِ حبس شده درنفسهای کهنه وپیرِمشروطه
“روادید” تاییدنمی شود
برای زیارتِ یحیی
برای تمامِ زنانِ کاروان
برای طلابِ نجف
وحتی
برای من
برای
من ،
حتی
برای زیستنم
پشتِ مرزِ زندگی می مانم
تاخورده
خیس از اشک
تاابد
وتاریخ مدام پیرترمی شود هنوز
گلوی تو
صدای گلوله می دهد
وگوشِ من
همیشه
بوی خون
صمیمانه
صدابزن مرا
———————————-
هەمووی نڤینۆک، خەو بە تۆوە دەبینێت
لە خەمزەوە تا هاوار
لە قیژەوە تا قامکێک بۆ بێدەنگی!
دەژێتەوە بە حەیاتی یەحیا
دەنگی کپی تۆ
خەوت لێکەوتووە
لە نێوان پیلانی ژنانی حەرەمسەرای ناسریدا
بۆن دەکەم
ئەنفییە لە خۆڵی ئەفغان
مۆم دەکات شتێک وەک دەستەمۆیی
ڕەنگە دڵی ژنێک
لە چیرۆکی خەلیفه و ئەعرابیدا
زۆر جار
و
_و جب الشکر علینا مادعی للە داع_
لە دوای چریکەی “ام کلثوم”
من دەهێنێتە سەما
زۆر جار
لەچکم هەڵکردووە
تێدەپەڕیت
لە خنجر و خوێن
لە ڕەگەوە تا ڕیشە
تەنانەت
لە مێژووی بەندکراو لە هەناسە کۆن و پیرەکانی مەشرووتەدا
پەساپۆرت پەسەند ناکرێت
بۆ زیارەتی یەحیا
بۆ سەرجەم ژنانی کاروان
بۆ فەقیەکانی نەجەف
تەنانەت
بۆ من
بۆ
من،
تەنانەت
بۆ ژیانم
لە پشت سنووری ژیانەوە دەمێنمەوە،
گرمۆچە بوو
تەڕ لە فرمێسک
تاکوو ئەبەد
مێژووش تا دێت پیرتر دەبێت هێشتا
گەرووی تۆ
دەنگی گوللە دەدات و
گوێی من
هەمیشە
بۆنی خوێن
پڕ بەهەست
بانگم بکە
.
.
خـــه‌ڵــــتان لــه خــــۊن – عــــزدین حـــه‌یــــده‌ری
